Ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία του χωριού είναι τα μεταλλεία. Η εργασία σκληρή από την φύση της, ήταν όμως διέξοδος σε ένα περιβάλλον που έδινε την δυνατότητα νέων γνωριμιών, ανταλλαγής εμπειριών και πολιτισμού µε συναδέλφους προερχόμενους από άλλες περιοχές. Αποτέλεσαν για δεκαετίες πηγή εισοδήματος σε μεγάλο βαθμό και μαζί με την γεωργία κυρίως, στήριξαν την οικονομία του Τόπου μας.
Τα μεταλλεία ήταν μια σημαντική οικονομική πηγή και µία αφορµή, κατ’ αρχήν διατήρησης και μετέπειτα στην σύγχρονη εποχή, ανάπτυξης οικισµών. Πλήθος εργατών από το χωριό μας και από όλη την Χαλκιδική εργάστηκε επί δεκαετίες στα μεταλλεία της περιοχής. Μην ξεχνάμε ότι υπήρχε και σωματείο μεταλλωρύχωνστο χωριό μας για την προάσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων. Αναφέρουμε για την ιστορία μερικούς Προέδρους: Χατζηευθυμίου Μιχάλης, Μπουλουγούρης Δημήτριος και Εδιάρογλου Αζαρίας. Οι εταιρείες διοργάνωναν εκδρομές για την ψυχαγωγία των εργαζομένων και Κυριακές καλοκαιριού μετέφεραν παιδιά στην θάλασσα για μπάνιο.
Τα πρώτα χρόνια έμεναν σε καταλύματα της Εταιρείας όλοι την εβδομάδα. Έρχονταν στα σπίτια τους το Σάββατο και έφευγαν την Κυριακή, η διαδρομή γινόταν με ζώα ή και με τα πόδια πολλές φορές. Αργότερα άρχισε η καθημερινή τους μεταφορά με φορτηγά που στην καρότσα τους είχε κατασκευαστεί ειδική τέντα για την προστασία από τα καιρικά φαινόμενα. Τα φορτηγά αυτά αρχικά ήταν της εταιρείας. Οι νέοι άνδρες που δούλευαν ως οδηγοί μετά από χρόνια κατάφεραν και με την συνδρομή άλλων πόρων να βρεθούν ιδιοκτήτες φορτηγών και άλλων μηχανημάτων που τα έβαλαν να δουλέψουν στην Εταιρεία με αποτέλεσμα αύξηση του οικογενειακού τους εισοδήματος.
Ο κόσμος εργαζότανε αρχικά μια βάρδια την πρωινή μετά με την αύξηση της ζήτησης και κατ’ επέκταση της παραγωγής οι βάρδιες έγιναν 2 και 3.
Βέβαια με την βιομηχανοποίηση της παραγωγής περίπου μετά το 1975 οι θέσεις εργασίας άρχισαν να μειώνονται σταδιακά. Ευτυχώς η περίοδος αυτή συνέπεσε με την τουριστική ανάπτυξη του τόπου και την αύξηση της καλλιέργειας της ελιάς και η ανεργία δεν επηρέασε το οικογενειακό εισόδημα σε μεγάλο βαθμό.
Τα Μεταλλεία είχαν την μεγαλύτερη συμβολή στον οικογενειακό προϋπολογισμό των Σημαντρινών για 3 με 4 δεκαετίες. Εργάστηκαν εκεί άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Ακόμη και μαθητές με το κλείσιμό των σχολείων δούλευαν εκεί όλο τους το καλοκαίρι. Υπήρχαν οικογένειες που δούλευαν δύο και τρία άτομα και το μηνιαίο εισόδημά της ήταν σταθερό που για την εποχή εκείνη ήταν μεγάλο πλεονέκτημα.
Α. Μεταλλεία Βάβδου
Το μεγαλύτερο κοίτασμα λευκόλιθου της Ελλάδας, όπου λειτουργούσε μεταλλείο μέχρι το 1994. Σύμφωνα με το Ε.Α.Γ.Μ.Ε. στη Βάβδο εντοπίζονται και κοιτάσματα του ολιβίνη.(βιομηχανικό ορυκτό που χρησιμοποιείται σαν πυρίμαχο υλικό). Τα μεταλλεία Βάβδου διέκοψαν τη λειτουργία τους, καθώς έληξε η σύμβαση της γερμανό – αυστριακής εταιρίας MAGNOMIN με το Ελληνικό Δημόσιο.
Β. Μεταλλεία Πατελιδά ή Πατλιδά
Τα μεταλλεία Πατελιδά ή Πατλιδά, έβγαζε Λευκόλιθο, βρισκονταν μεταξύ Πολυγύρου και Καρκάρας. Απασχόλησε πολύ κόσμο από το χωριό, ήταν σχετικά μικρότερο και ΄λειτουργησε για λίγα χρόνια.
Γ. Μεταλλεία Γερακινής
Τα μεταλλεία Γερακινής παρήγαγε και αυτό Λευκόλιθο. Απασχόλησε σε ποσοστό πολύ λιγότερους κατοίκους
Δ. Καρκαρινό Μεταλλείο
Το Καρκαρινό Μεταλλείο βρίσκονταν στον δρόμο προς Βάβδο, λειτούργησε για κάποιο μικρό διάστημα. Από προφορικές μαρτυρίες αναφέρεται ότι στην Κατοχή οι Γερμανοί εξανάγκαζαν άντρες και γυναίκες του χωριού να δουλεύουν χωρίς χρήματα με προσωπική εργασία όπως λεγόταν.
Επιμέλεια: Μισαηλίδης Βασίλης, Πεζίκογλου Ηρακλής και Τυρχανίδης Αναστάσιος
