Μια εικόνα μοναδική Εικόνα στον Ελλαδικό χώρο που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες από την Σεμέντρια!!
Οι διαστάσεις της είναι: 31,5 x 25,5 cm
Η τεχνοτροπία είναι ύστερη Κρητική (αυστηρά χρώματα).
Ο Αγιογράφος είναι άγνωστος (δεν μπορεί να διαβαστεί όνομα)
Διακρίνονται από αριστερά προς δεξιά ο Άγιος Αθανάσιος (18 Ιανουαρίου), ο Όσιος Αντώνιος, καθηγητής της ερήμου (17 Ιανουαρίου) και ο Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας (20 Ιανουαρίου).
Οι εικονιζόμενοι Άγιοι έχουν σχέση λειτουργική μεταξύ τους, γιορτάζουν συνεχόμενα στα μέσα Ιανουαρίου (17,18 και 20) αλλά και ιστορική-πνευματική. Ο Μέγας Αθανάσιος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, υπήρξε μαθητής και βιογράφος του Οσίου Αντωνίου.
Στο κάτω της ένωσης των σανίδων έχει προκληθεί απώλεια της προετοιμασίας και της ζωγραφικής επιφάνειας. Αλλοίωση της χρωματικής επιφάνειας προκλήθηκε σε όλη την εικόνα και ιδιαίτερα περιμετρικά. Η κάτω δεξιά γωνία της εικόνας έχει απολεσθεί. Πτώση της ζωγραφικής επιφάνειας παρατηρείται ιδιαίτερα κάτω και δεξιά της εικόνας.
Το φόντο της εικόνας είναι εξ ολοκλήρου χρυσό. Οι Άγιοι απεικονίζονται σε μετωπική στάση και φέρουν φωτοστέφανο.
Ο Άγιος Αθανάσιος ευλογεί υψώνοντας το δεξί του χέρι μπροστά στο στήθος του, ενώ στο αριστερό κρατάει κλειστό Ευαγγέλιο.
Ο Όσιος Αντώνιος, καθηγητής της ερήμου, εικονίζεται ολόσωμος, μετωπικός σε όρθια στάση. Φορά σκούρα μοναχικά ενδύματα, τα οποία καλύπτονται με πορφυρό μανδύα. Στα χέρια του κρατά ανοικτό ειλητάριο με την επιγραφή η οποία δεν φαίνεται παρά μονάχα η 1η λέξη «εγώ». Αυτό μας κάνει να υποθέσουμε πως το κείμενο του ειληταρίου είναι : «Εγώ δεν ενίκησα, αλλ΄ η χάρις του Θεού, ήτις με ενίσχυσε». Φράση που διασώζει ο Μέγας Αθανάσιος ότι έλεγε ο Μ. Αντώνιος με τις συνεχείς προσευχές του κατάφερε να μη τον πτοήσουν οι πειρασμοί και οι ασθένειες.
Ο Όσιος Ευθύμιος ευλογεί υψώνοντας το δεξί του χέρι, ενώ στο αριστερό κρατάει ειλητάριο μη διακριτό. Έχει την χαρακτηριστική μακριά λευκή γενειάδα με οξεία απόληξη. Στη λαϊκή λατρεία, ο Όσιος Ευθύμιος συνδέεται με τον Άγιο Αντώνιο και τον Άγιο Αθανάσιο σε μία δεισιθανατική, όπως την αποκαλεί ο λαογράφος Δημήτριος Λουκάτος, αντίληψη για όσους πεθαίνουν τις ημέρες των εορτών τους. Ιδιαίτερα στα ορεινά της Ρούμελης, οι άνθρωποι συνήθιζαν να μετακινούν τα κρεβάτια τους στη γιορτή του αγίου, για να μην τους βρει, όταν έρθει να τους πάρει στον Άδη.
Η εικόνα αποτελείται από δύο κάθετες σανίδες, οι οποίες ενώνονται μεταξύ τους με δύο τρέσες, που φέρουν χοντρά καρφιά.
Την βοήθειά τους και την ευλογία τους να έχουμε…
Επιμέλεια κειμένου: Στεργιούδης Μάκης